Ik ben van bouwjaar 1953 en dus in de gelukkige omstandigheid de hele vinylgeschiedenis min of meer bewust meegemaakt te hebben. Thuis was er een platenspeler en als klein jongetje was ik gefascineerd door het ritueel van plaatjes draaien. In de jaren vijftig werden de bakelieten 78 toerenplaten vervangen door vinyl 45 toeren singletjes en al snel vergezelde ik mijn vader naar een platenwinkel om te helpen een plaatje te kiezen. Een van de eerste waar ik ook invloed op had was een plaatje van The Blue Diamonds. Op 12 jarige leeftijd kreeg ik met Sinterklaas mijn eerste eigen single: My generation van The Who. Dat was toch wel een cultuurschok in onze huiskamer. Een jaar later kwam er in december mijn eerste langspeelplaat: Revolution van Q65. Tot begin jaren zeventig kocht ik uit budgettaire motieven vooral singles (Beatles, Kinks, Who en alle andere bekende beatgroepen uit die tijd), in 1969 ontdekte ik Everybody knows this is nowhere van Neil Young, nog altijd mijn favoriete album aller tijden en Neil ben ik daarna trouw blijven volgen, in de jaren zeventig groeide mijn album collectie gestaag, waarbij nieuwe helden als Bruce Springsteen en Elvis Costello hun opwachting maakten. Die singles-manie kwam in 1977/78 nog even terug met de opkomst van de punk. Ook de jaren tachtig brachten weer nieuwe favorieten als R.E.M. en U2, de jaren negentig Pearl Jam, Radiohead, de jaren nul Arcade Fire, Elbow en in de jaren 10 Villagers, John Grant en Parquet Courts. Zo heeft elk tijdperk gelukkig zijn eigen muziek en valt er altijd iets nieuws te ontdekken. Midden jaren tachtig kwam de cd als nieuwe geluidsdrager, die ik ook een poosje geprobeerd heb, maar ik kwam er achter dat de beleving van de muziek een andere werd, een cd van tachtig minuten werd al snel achtergrondmuziek, in plaats van het bewust kiezen en beluisteren van een lp kant. Het plezier werd minder, dus besloot ik terug te keren naar het vinyl. Hoewel dit uit de grote winkelstraten verdween bleven er toch steeds beperkt vinyluitgaven verschijnen en gelukkig waren er ook nog winkels die het wilden verkopen. Deze informatie over releases en winkels zocht ik in toenemende mate op het internet . Ik kwam tot mijn ergernis steeds meer mensen tegen die ten onrechte dachten dat er geen vinyl meer te koop was en in 2000 besloot ik daarom een website te beginnen om deze informatie te bundelen: www.lpvinyl.nl. (meer over lpvinyl.nl….)Nu ruim twintig jaar later is deze zelfde informatie nog altijd de basis voor de website, sinds 2010 aangevuld met een facebookpagina.
In 2013 begon ik een nieuw initiatief: de verkiezing van de vinylzaak van het jaar. Winnaars tot nu toe North End Haarlem(2013), Wim’s Muziekkelder in Doetinchem(2014,2015),  Variaworld,Deventer (2016,2022) en Diskid Zwolle (2017,2018) en Vinylparadijs (2019,2020 en 2021). Een groot succes en nu een jaarlijkse traditie.
Het ritueel van plaatjes draaien zal bij mij nooit overgaan. Net als vijftig jaar geleden vind ik het nog altijd heerlijk om een 45 toeren plaatje op een platenspeler te leggen en te genieten van de muziek. Ook het aanschaffen en beluisteren van een fysiek album zit in mijn genen. Dat aanschaffen is door de hernieuwde belangstelling voor vinyl gelukkig weer een stuk eenvoudiger dan tussen pakweg 1995 en 2005, de dark age of vinyl. Vinyl forever blijft mijn motto.

Eind 2023 besluit ik dat het tijd wordt te stoppen met lpvinyl. Informatie over beurzen kan je overal op het web vinden (wel meestal met commercieel belang, dus zelden compleet), bijna alle nieuwe releases verschijnen op vinyl, platenzaken zijn er in overvloed en hebben geen extra promotie nodig of verzorgen die zelf en daarmee is de oorspronkelijke opzet van de website overbodig geworden. Uiteindelijk hebben vanaf 2000 tot eind 2023 bijna twee miljoen mensen lpvinyl bezocht, waarvoor hartelijk dank. Ik heb het al die jaren met veel plezier gedaan.